OPOVO, 16. februar 2022 – Krajem januara prošle godine, imao sam izuzetnu priliku i čast da se, zajedno sa svojim stricem Goranom, čiji sam bio gost, upoznam sa lepotama južne Engleske.
Na put dug 10 dana i nekoliko hiljada kilometara, uputili smo se iz Londona – glavnog i najvećeg grada Engleske i Ujedinjenog Kraljevstva. Ovaj grad se smatra ne samo prestonicom Velike Britanije, već glavnim gradom sveta. London ima veoma dugu istoriju i tradiciju a danas predstavlja jedan od najvažnijih svetskih centara političke i finansijske moći, kulture, obrazovanja i mode. Britanski muzej (The British Museum), Bakingemska palata, Big Ben, Nacionalna galerija, Tauer bridž (Tower Bridge) i London tauer (London Tower) samo su neke od mnogobrojnih znamenitosti ovog grada.
Dva sata vožnje iz Londona putem okruženim valovitim zelenim brdima i šumama, stigli smo u grad Istborn (Eastbourne) koji se nalazi na samoj obali Lamanša a u čijoj se neposrednoj blizini nalaze impozantne litice poput onih u Doveru. Najviša tačka ovih litica nalazi se na 170 metara nadmorske visine a sem neverovatnog panoramskog pogleda, ovo mesto poznato je nažalost i po tome što ima najveću stopu samoubistava u Velikoj Britaniji.
Put smo nastavili duž obale i ubrzo stigli u grad Brajton (Brighton) – šarmantni viktorijanski gradić raskošne arhitekture i dobrog provoda. Ovo je grad sa najviše pabova i klubova po jednom kvadratnom kilometru u čitavoj Britaniji. Poslednjih decenija, smatra se i gej prestonicom Velike Britanije zbog velike gej populacije a zagrljeni par muškaraca ili devojaka, uobičajena je slika na brajtonskim ulicama. Najveću turističku atrakciju ovog grada predstavlja letnja rezidencija kralja Džordža IV sa početka 19. veka. Ovo raskošno zdanje, takozvani Kraljevski paviljon, predstavlja čudnu arhitektonsku kombinaciju indijskih kupola i istočnjačkih minareta.
Nakon par sati vožnje ka severozapadu, našli smo se u Solsburiju (Salisbury), gradu poznatom po veličanstvenoj katedrali Blažene device Marije, najvećoj katedrali u Velikoj Britaniji. Severno od Solsburija nalazi se i čuveni praistorijski spomenik Stounhendž (Stonehenge), koji nažalost nisam imao prilike da posetim. Put smo nastavili južno ka obali i gradu Bornmutu (Bournemouth) u kome smo prenoćili. Odseli smo u jednoj od mnogobrojnih privatnih porodičnih kuća koje nude prenoćište sa doručkom (Bed & Breakfast). Ovakva vrsta smeštaja veoma je popularna u Velikoj Britaniji zbog svoje pristupačne cene.
Narednog jutra napuštamo Bornmut i nastavljamo put dalje ka zapadu. Nakon nekoliko stotina kilometara stupamo na tlo regije Kornvol (Cornwall) – grofovije u sastavu Engleske i domovine kornvolskog naroda. Kornvol je turistički veoma atraktivan zbog svoje jedinstvene kulture, prirodnih lepota i ukusne hrane. Kornvolci sebe smatraju pripadnicima jednog od keltskih naroda koji poseduje jedinstveni kulturni identitet i sopstveni jezik. 2014. godine zvanično su priznati kao manjina ali mnogi nacionalistički pokreti smatraju da Kornvol takođe zaslužuje i veću autonomiju unutar Ujedinjenog Kraljevstva.
Neposredno pre večeri stižemo u varoš Penzans (Penzance) gde smo, umorni od napornog puta, odlučili da prenoćimo. Penzans je privredno središte poluostrva Penvit (Penwith) koje predstavlja krajni zapad poluostrva Kornvol. Grad je smešten u zalivu Maunt (Mount) gde se vode Lamanša mešaju sa onim iz Atlantskog okeana. Naredni dan smo proveli u obilasku okoline. Tom prilikom posetili smo Lends end (Land’s End) odnosno, Kraj zemlje na srpskom – najzapadniju tačku kopnene Engleske i grad Sveti Ajvs (St. Ives) na severnoj obali.
Usledio je povratak u London odakle smo započeli naš put. Nakon par stotina kilometara i nekoliko pogrešnih skretanja stigli smo u takozvanu, „zemlju druida” gde se nalazi varoš Glastonberi (Glastonbury). Ovaj mistični gradić, bogate kulture i istorije se još od perioda praistorije smatra duhovnim centrom a svake godine ga posećuje hiljade hodočasnika. Za Glastonberi se vezuju brojni mitovi i legende a kao jedna od najvećih, svakako je legenda o kralju Arturu. Nakon poslednje bitke ovog mitskog junaka, on je odveden na ostrvo Avalon gde mu se rane zaceljuju a prema priči, Artur će se jednoga dana vratiti i ponovo vladati. Smatra se da je upravo Glastonberi to mesto. Godine 1191. ovde su navodno pronađeni njegovi i posmrtni ostaci kraljice Genoveve. Kosti su kasnije prebačene u gradsku crkvu, ali je grob uništen u doba engleske reformacije, a kosti su nestale.
PROČITAJTE JOŠ:
Najveća atrakcija ovog grada, svakako je Glastonberi Tor (Glastonbury Tor). Ovo brdo čudnog oblika predstavlja vrlo neobičan u prizor u ravničarskom i blago valovitom Somersetu. Na samom vrhu brda, nalazi se toranj iz 14. veka koji predstavlja jedino što je ostalo od crkve svetog Mihajla koja beše srušena u zemljotresu. Smatra se svetim mestom i među paganima i među hrišćanima. Prema drevnoj keltskoj legendi, u podnožju brda nalazi se pećina koja vodi u podzemno carstvo kojim vlada Gvin ap Nud a koje predstavlja nešto poput Raja kod hrišćana. Sa druge strane, hrišćani veruju da je Isus Hrist posetio ovo mesto kao dečak dok je putovao sa Josifom iz Arimateje. Među brojnim atrakcijama ovog grada vredi izdvojiti i čuveni muzički festival koji se održava u obližnjem mestu Pilton. Ovaj festival ima dugu tradiciju a prošle godine proslavio je 50-ti rođendan.
Napuštamo Glastonburi i put dalje nastavljamo ka gradu Bat (Bath). Odlučili smo se za malo duži put koji nas je vodio klisurom Čedar (Cheddar gorge). Poput brda u Glastonberiju, klisura Čedar u velikoj meri odstupa od reljefa okoline a vožnja ovim putem zaista oduzima dah. Obližnje mesto Čedar čuveno je po najpoznatijem siru u Britaniji – siru Čedar koji odavde vodi poreklo. Stigli smo u Bat. Grad impozantne džordžijanske arhitekture, poznat po svojim lekovitim mineralnim izvorima. Lekovita vrela u ovom području bila su poznata u vreme Rimskog carstva. Zahvaljujući izvorima grad je dobio ime Bath, čije ime u prevodu sa engleskog znači kupka. Ovaj grad ima mnogo zanimljivih muzeja i atrakcija koje uključuju i dobro očuvane i rimske kupke. Danas, Bat je među deset najposećenijih gradova u Engleskoj a njegove poznate rimske kupke su i dalje najposjećenija turistička atrakcija. 1987. godine upisan je na UNESCO-v popis mesta svetske kulturne baštine u Evropi.
Došao je trenutak da se vratimo kući, u London. Vožnja motorom ume da bude iscrpljujuća pa smo se željni odmora, odlučili za brzi povratak autoputem.
Na samom kraju, bitno je spomenuti i ono što Englesku pored zemlje bogate kulture i istorije, zelene trave, fudbala, zaista čini posebnom a to su njeni ljubazni i uzdržani Englezi.
Aleksa Savulov
