OPOVO, 29. jul 2025 – Malo je poznato da je čuveni spski slavista i univerzitetski profesor Radovan Košutić svoje poslednje godine života proveo kao stanovnik Opova. Košutić se nakon Drugog svetskog rata, preselio u Opovo gde je i preminuo 1949. godine. Bio je naučnik širokih interesovanja: fonetičar, gramatičar, leksikolog, leksikograf, prevodilac i kritičar prevoda, versifikator, pregalac na polju srpske jezičke kulture, a pisao je i poeziju.
Radovan Košutić je rođen 20. februara 1866. godine u Rumi. Gimnazijsko školovanje započeo je u Sremskim Karlovcima, a završio u Novom Sadu (1885). Studije slovenskih jezika i književnosti upisao je na Filozofskom fakultetu u Beču, zatim nastavio u Pragu, Lavovu i Petrogradu, a diplomirao u Beču 1890. godine. Naredne tri godine proveo je u Petrogradu, a tokom 1893. godine nastavlja školovanje u Parizu. Nakon Pariza vraća se u Srbiju, u Beograd, gde objavljuje svoje prve naučne radove o francuskoj književnosti.
Katedru istočnih i zapadnih slovenskih jezika i književnosti na Beogradskom univerzitetu držao je 45 godina. U januaru 1895. postavljen je za „privremenog učitelja” (u rangu lektora) Velike škole za ruski, češki i poljski jezik i književnost. Za stalnog docenta Beogradskog univerziteta za jezike i književnosti Istočnih i Zapadnih Slovena postavljen je 1905. godine.
Često je odlazio u Rusiju gde ga zatiče Prvi svetski rat, dok se za vreme Oktobarske revolucije nalazio u Petrogradu. Nakon izlaska iz štampe njegove Fonetike ruskog jezika (1919) vraća se u Srbiju. Na Beogradskom univerzitetu za vanrednog profesora je izabran 1919, a za redovnog profesora 1922. godine.
Penzionisan je 1936, ali je predavao ruski jezik na Filozofskom fakultetu kao honorarni redovni profesor do juna 1941. kada ga je Komesarska uprava razrešila dužnosti. Takođe, bio je dugogodišnji nastavnik i upravnik Slovenskog seminara na Beogradskom univerzitetu. Drugi svetski rat proveo je u Beogradu, a nakon oslobođenja preselio se u Opovo gde je umro 9, aprila 1949. godine, a sahranjen je na Novom groblju u Beogradu.
Autor je više udžbenika i priručnika: Gramatika poljskog jezika (1898), Gramatika ruskog jezika II. Oblici (1914), monografija Gramatika ruskog jezika. Glasovi. A. Opšti deo. Književni izgovor (1919), Primeri književnog jezika poljskog (1901), Primeri književnog jezika ruskog 1—3 (1910, 1911, 1920). Takođe, objavio je i nekoliko zbirki poezije.
Izabran je za počasnog doktora filozofije na Jagelonskom univerzitetu u Krakovu (1900), dopisnog člana Akademije nauka SSSR (1928) i dopisnog člana Slovenskog instituta u Pragu (1929).
Košutićev smisao da uoči, opiše i objasni ne samo tipološki najvažnije nego i mnoge sitnije jezičke pojedinosti – omogućio mu je da i u svojim knjigama, ali i u drugim svojim radovima, daje vrlo precizna prevodilačka rešenja, u kojima je sistematski vodio brigu o negovanju srpske jezičke kulture. Tom stranom svoga nastavnog i naučnog rada Radovan Košutić je umnogome uticao na formiranje prevodilačkih kadrova u srpskoj slavistici.
U čast Radovana Košutića Slavističko društvo Srbije je 2014. ustanovilo priznanje za izuzetan naučni doprinos srpskoj slavistici u oblastima kojima se bavio profesor Košutić.
Izvori: Virtuelni muzej srpskog jezika https://muzejsrpskogjezika.rs/ , Slavističko društvo Srbije https://slavistickodrustvo.org.rs/ Foto: Muzej Vojvodine
